Wykład odbywał się na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Melbourne i przybyłam na miejsce na tyle wcześnie, że obeszłam sobie całą okolicę, co opiszę w następnym poście. Dziś będzie bardziej o wykładzie i Alberto oraz sali, w której wykład się odbywał. Sala jest dosyć charakterystyczna i niesamowicie fotogeniczna, bo pokazywana w ramach Melbourne Open House co roku wygrywa jakieś nagrody w kategorii Zdjęcie Wnętrza lub Zdjęcie Obiektu. A wszystko to za sprawą akustycznych wypustek, którymi wykończone są wszystkie powierzchnie poza podłogą. Sala ma kształt w przekroju spłaszczonej elipsy, więc czujemy się, jakbyśmy byli we wnętrzu żołądka lub jelit co najmniej z owymi wypustkami - kosmkami atakującymi nas ze wszystkich stron. Lampy, tryskacze i nawiewy klimy są wszystkie zgrabnie umieszczone w wypustkach, więc nic nie zakłóca pięknej w sumie geometrii tego pomieszczenia.
Na wykładzie ludzi było sporo i o dziwo, nikt naszych drogocennych biletów nie sprawdzał, co jest dla mnie ciekawą wskazówką na przyszłość (krew Polaka-cwaniaka jednak mocno krąży w żyłach!). Najpierw na scenę wyszedł pan, któy wykład zorganizował i opowiedział, jak to miał rozmowę z Alberto, który zadał mu pytanie retoryczne: co mogę robić lepiej w mojej architekturze. Z racji sytuacji odpowiedź mogła być tylko jedna: Nic Alberto, jesteś przecież Bogiem! Hm, dało mi to do myślenia. Sam Alberto okazał się bardzo miłym człowiekem o sympatycznej aparycji i dość ciężkim akcencie, dzięki czemu na sali panowała niezwykła cisza w trakcie całego wykładu. Biedni Australijczycy próbowali bowiem zrozumieć, co Mistrz ma im do powiedzenia!
Alberto zaczął ciekawie, nawiązał do filmu Billy Elliot, jego nadrzędnym celem jest osiągnięcie stanu zatrzymania w czasie odbiorcy jego budynków - chciałby, by osoba je odwiedzająca doznała takiego wzruszenia i zatrzymania, by mogła powiedzieć: Chwilo trwaj, jesteś tak piękna! Następnie przeszedł do ostatnich swoich projektów, po kolei je opisując. To już było trochę nudne, bo równie dobrze można odwiedzić jego stronę i sobie pooglądać, no ale cóż. Pytania od widowni na koniec wywołały kilka kolejnych śmiesznych kwestii i sytuacji, między innymi Alberto stwierdził: Lady Gaga is a shit! Myślę, że z racji stosunkowo ubogiego słownictwa używał mocnych stwierdzeń, które mogły tu zostać odebrane jako radykalne lub wręcz niegrzeczne, tak przynajmniej odebrała je moja koleżanka Nowozelandka. Mnie się podobało, choć jakbym miała wydać te 100 dolców z własnej kieszeni, prawdopodobnie posiedziałabym w domu;)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz