Generalnie automatyka jest tu posunięta do granic wytrzymałości, elewacja południowo-zachodnia wyposażona jest w żaluzje o kącie dopasowującym się do padania promieni słonecznych, ogrzewanie sterowane jest masą termiczną, ogniwa podczepione do betonowych sufitów zgarniają resztki ciepła, by ponownie oddać je dołem, zużyte powietrze przepuszczane jest przez zewnętrzne plastikowe rękawy w celu skroplenia nadmiaru wilgoci i wprowadzenia z powrotem do obiegu, okna same otwierają się w nocy, by odpowiednio schłodzić i przewietrzyć pomieszczenia, grzejniki jednostkowe sterowane są bezpośrednio przy stanowiskach pracy, na dachu turbiny wiatrowe, wszystko śmiga i buczy.
Całość została zaprojektowana przez miasto Melbourne z drobnym udziałem Design INC. Tu znajdziecie więcej informacji na temat tej firmy i budynku CH2.
Po prelekcji pana Magistrata zostaliśmy wywiezieni na samą górę i po schodkach udaliśmy się na zielony taras z dumnie sterczącymi turbinami wiatrowymi w spoczynku. Ogród jest sympatyczny, wypełniony roślinnością lokalną w luźnych podgrupach, dużo drewna i wszechobecnej stali, do tego jakieś kamienie powbijane w betonowe przyczułki. Tu kolejny pan, tym razem architekt z Design Inc opowiadał nam o koncepcji ogrodu i o tym, że niektóre ich rozwiązania proekologiczne jednak się nie sprawdziły, między innymi owe żółte turbiny, które przy miejskim wietrze jakoś nie za bardzo chcą pracować. Niemniej obiekt uzyskał australijskie 6 gwiazdek za swoją energooszczędność i na jego cześć hip hip hurra!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz