Do Szpitala Dziecięcego dojechaliśmy za 5 czwarta i cudem wkręciliśmy się do ostatniej tury wycieczki, ludzie przekazywali prowadzącej pani doktor jakieś numerki, a my załapaliśmy się zupełnie nielegalnie! Wycieczka była długa i zajmująca i trwała do 16.40. Najpierw oglądaliśmy ogromny hol o nieregularnym kształcie i 3 nogach prowadzących do skrzydeł szpitala. Centralnym punktem jest ogromne akwarium w kształcie tubusa ze sztuczną rafą koralową i egzotycznymi kolorowymi rybami. Tubus ma 7.80m długości, około 5m średnicy, łączy kondygnację przyjęć ratunkowych i główny poziom recepcyjny szpitala. Codziennie rafę koralową czyści nurek, a 2 rekiny są karmione co drugi dzień. Pod akwarium na obu poziomach szyby przeważnie oblepione zachwyconymi małymi pacjentami. I nie ma się co dziwić i ja sama jestem zachwycona pomysłem, by szpital wypełnić przestrzeniami i obiektami przyjaznymi dla małego pacjenta, by nie było tylko traumy poszpitalnej, ale też mała przygoda.
W głównym atrialnym holu znajdują się też wielkoprzestrzenne kolorowe rzeźby i podwieszone mobilne instalacje, całość mocno działa na wyobraźnię. W korytarzach przyjemne duże grafiki, jest kino wypełnione kolorowymi pufami, duże przestrzenie zabaw w środku i na dziedzińcach pomiędzy szpitalnymi skrzydłami. W jedym miejscu ogromny wybieg dla surykatek, 23 sztuki są codziennie karmione i doglądane przez pracownika ZOO, a te zabawne zwierzątka nawet w deszczu wyglądały cudnie. Sam szpital ma bodajże 6 kondygnacji naziemnych, z czego każda po 1-2 oddziały, każde piętro ma inną nazwę począwszy od Dna Oceanów, przez Plażę, Ziemię, Las, Wierzchołki Drzew, Wierzchołki Gór aż po Niebo. Z kolei oddziały mają nazwy wzięte od australijskich zwierząt typowo występujących w danym środowisku: Koala, Delfin, Motyl, Kookaburra, Dziobak itd. Może to ułatwia orientację przestrzenną w tym ogromnym gmachu, a może też pozwala na chwile zapomnieć, gdzie jesteśmy.
Szpital został otwarty przez samą Elżbietę II w październiku 2011 roku i muszę powiedzieć, że anglosaskie przywiązanie do monarchii jest tu zaznaczone co najmniej w dwóch miejscach: przy głównym wejściu coś w rodzaju emblematu na cześć Królowej, a w głebi w jednym z holi na parterze obwarowane muzealnymi barierkami krzesło, na którym siedziała Ela i księga, w której się była podpisała. Górą na monitorku nieustannie leci relacja z otwarcia budynku przez wiekową panią w intensywnie różowej garsonce... Sam obiekt został zaprojektowany przez duże miejscowe biura: Billard Leece, Bates Smart i HKS i wygrał już wiele nagród w konkursach na najlepsze wnętrza publiczne, Złoty Medal Victorii i takie tam. Więcej zdjęć ze szpitala, w szczególności z sal pacjentów i operacyjnych, do których nie byliśmy wpuszczeni, możecie obejrzeć tutaj: http://www.newrch.vic.gov.au/Photogallery
Podoba mi się, że aż tyle myśli się o psychologii małego pacjenta, jak również o komforcie psychicznym jego rodziców, którzy być może przeżywają tu najgorszy stres w swoim życiu. Przeprowadzono nas przez piękne sale dla rodziców czekających tu nocami lub dniami w czasie operacji, małą kawiarnię dla nich, centrum internetowe, w końcu skierowaną na łagodny pagórkowaty obszar salkę, gdzie mogą odpocząć i uwolnić myśli. Podoba mi się takie całościowe podejście do tematu i to, że w kraju tak miejscami zacofanym rząd robi z pieniędzmi to, co powinien. Takie miejsca świadczą bowiem o rozwoju cywilizacyjnym i humanitarnym podejściu do swoich obywateli. Hm, jak chorować to tylko tu...
A oto moje zdjęcia z tego niesamowitego miejsca, wybudowanego za banalną kwotę 1 miliarda dolarów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz