A w piątek rano wyruszyliśmy już wspólnie w kierunku Philip Island, czyli na południowy wschód od Melbourne. Do zrobienia było nie więcej niż 200 km, więc zatrzymaliśmy się w Cranbourne, żeby obejrzeć filie tutejszego Ogrodu Botanicznego. Pomysł okazał się nieco nietrafiony, gryż ogród jest w stanie gruntownej przebudowy, śmierdzi niemożebnie obornikiem, przemykają tłumy seniorów, a wejście kosztuje ponad 10 dolarów. Wspięliśmy się więc na darmowy punkt widokowy, który dodatkowo potwierdził nam, że 10 dolców poszłoby w kanał, wypiliśmy kawę i ruszyliśmy dalej.
Philip Island powitało nas pięknymi widoczkami zatoki, dobrą pogodą i lekkim wiaterkiem. Idealne warunki do zwiedzania i robienia zdjęć. Moim osobistym celem były tego dnia misie koala i pingwiny, może dlatego, że nigdy w życiu ich nie widziałam. Hm, do połowy soboty włącznie. Napierw udaliśmy się do Rezerwatu misiów, ze zgrabnym pawilonem wejściowym, w którym oprócz sklepiku z misiowymi gadżetami była kawiarenka i mała ekspozycja, pokazująca rozwój gatunkowy koalaków, cykl życia, można było odtworzyć ich odgłosy w różnych życiowych sytuacjach, a w specjalnej gablocie za szkłem mogliśmy popodziwiać ich odchody... no słowem wszystko! Po minięciu wystawy można było przejść do konkretu, czyli na specjalnie urządzoną trasę, gdzie prawdziwe miśki leniwie pasły się na eukaliptusach. Co tu dużo mówić, koala to prawdziwe słodziaki, nienerwowe, drapiące się za uszkiem, z sierścią głęboką na długość palca, nieco zaropiałymi oczkami i jakąś taką miękkością nie do określenia.
I tu mała dygresja na temat całej przyrody australijskiej, która jest nienerwowa, a drapieżniki można policzyć na palcach jednej ręki. Większość zwierzaków jest roślinożerna i dlatego wprowadzenie tu gatunków z innych kontynentów tak mocno zachwiało symbiozą naturalnego środowiska - do dziś tępi się tu koty, psy dingo i króliki, czyli wszystkie przywiezione przez białego człowieka pasożyty.
Wieczorkiem udaliśmy się na najbardziej południowy cypel wyspy, by podziwiać zachód słońca, a następnie na długo wyczekiwaną Paradę Pingwinów. Znowu pawilon wejściowy, restauracja, sklepiki, wystawa i masa ludzi zdążająca w kierunku plaży. A tam trybuny, lekko przygaszone światło i napięcie oczekiwania. Wraz z zachodem słońca z oceanu rozpoczął się desant na plażę dywizjonów małych pingwinów, które tutaj mają swoje norki i spędzają całe noce, by kolejnego dnia znów wyruszyć w morze na żer. Pingwinki były rzeczywiście niewielkie, wzrostu może 25-30cm, więc obserwowanie ich z bezpiecznej odległości 50m zakrawało o okulistyczną ekwilibrystykę. Moi panowie zaczęli już głośno komentować, że ściema i popelina. Na szczęście na plaże dochodziło się po wyniesionych ponad teren kładkach, a pingwiny przełaziły pod nimi w te i we wte, szukając dogodnych niezajętych norek. Było nawoływanie samic, walki, podskoki, czyszczenie piórek, wieczorna kupa, także atrakcji mieliśmy co nie miara w wykonaniu tych ciekawych zwierzątek. Moja refleksja była jednak smutna, bo w sumie pingwinów było mniej niż ludzi, którzy przybyli je oglądać. I że codziennie ci ludzie się zmieniają, a teran, na którym pingwinki czują się bezpiecznie, dramatycznie się kurczy. Ta niby sensownie urządzona enklawa pozwala nam musnąć kawałek natury, ale przychodzi czas na refleksję, ile jeszcze lat pingwiny wytrzymają to przedstawienie?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz