Futbol australijski ma niewiele wspólnego z amerykańskim, a jeszcze mniej z europejską piłką nożną. Sama gra została wynaleziona przez krykiecistów jako rodzaj rozrywki i sposób na utrzymanie dobrej kondycji poza sezonem krykietowym, czyli praktycznie całą zimę, wczesną wiosnę i późną jesień, którą właśnie przeżywamy na własnej skórze.
Na moje lewe oko ulubiony sport Australijczyków to połączenie rugby, piłki, krykieta i zapasów. Po pierwsze boisko - owalne, krykietowe i ogromne. Po drugie bramki jak w rugby, ale poszerzone - mamy 4 paliki, dwa wyższe, dwa niższe i punktacja różni się w zależności od miejsca trafienia piłką. Piłka owalna też przypomina tę do rugby. Zawodników jest 18 w każdej drużynie, 2 rezerwowych i możliwość wymiany i rotacji zawodników praktycznie przez całą grę. Prócz tego na boisku znajduje się kilku sędziów, w tym sporo liniowych i co najmniej dwóch kelnerów, którzy biegają między zawodnikami i podają im wodę ....Nie ma żółtych i czerwonych kartek, są za to faule i rzuty wolne, jednak nasz stopień wtajemniczenia nie pozwalał na logiczne wyjaśnienie, dlaczego nastąpił nagły zwrot w grze i piłka została przyznana drużynie przeciwnej. Gra rozpoczyna się wybiciem piłki w centralnym kwadratowym polu i proceder ten powtarza się po zdobyciu każdej kolejnej bramki. Piłkę podaje się poprzez kopnięcie jej w górę lub wybicie dołem ręką, nigdy przez rzut. Przyjęcie piłki w ręce zapewnia zawodnikowi nietykalność, o ile nie pobiegnie z nią dalej niż 10m w dowolnym kierunku lub nie przetrzyma za długo bez wykonywania kolejnego podania. Piłka nie złapana w ręce prowadzi do typowego kotła przypominającego zapasy lub rugbowy młynek, ale to zobaczycie na zdjęciach.
Sama gra podzielona jest na 4 kwarty, po 30 minut każda z 10 minutowymi przerwami pomiędzy. Prawdziwie zapaleni kibice przybywali na stadion już godzinę przed rozpoczęciem, a po grze w pobliskim parku zaczynali trening amatorski z własnymi latoroślami. Tłum był barwny i nie podzielony jak na polskich stadionach, kibice w poszczególnych sektorach równo pomieszani i spokojni, były całe rodziny z dzieciakami, starsze panie i panowie i młodzież obu płci. Brakowało jedynie niemowlaków, ale im chyba darujemy. Najwięcej agresywnych zachowań zauważyliśmy na boisku między zawodnikami, a na trybunach panował spokój i pełne zrozumienie. A teraz na dowód kilka zdjęć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz