Eden zaś słynie ze swoich tradycji wielorybniczych, dwa razy w roku wzdłuż wybrzeża suną te największe ssaki morskie odpowiednio na swoje tereny łowieckie na Antarktydzie i z powrotem jesienią, a część jest zapraszana przez gorliwych edeńskich rybaków do zatoki w celach konsumpcyjnych. Tak to przynajmniej wyglądało do lat 50. ubiegłego wieku. Ale i dziś jest tu Festiwal Wielorybów na początku października, zawody wędkarskie w skali oceanicznej z nagrodą 30.000 Aud, Muzeum Wielorybnicze, całkiem fajny port rybacki z małymi hurtowniami, gdzie można kupować krewetki i ostrygi na skrzynie, malownicza ulica główna z hotelem Australasia, w którym o mały włos nie wygraliśmy z M. kurczaka garmażeryjnego, fajny kemping nad jeziorem i inne atrakcje takie jak Wino Chili Papryczkowe.
My spędziliśmy tu dwa dni, częściowo zwiedzając Ben Boyd National Park, Boydtown z ciekawym pałacykiem wystawionym przez Bena Boyda oczywiście, zanurzyliśmy się też w las docierając do Broadwater, czyli jeziorka polodowcowego dość wysoko w górach. No i przede wszystkim spędziliśmy tu Wigilię Bożego Narodzenia, w restauracji portowej, zamówiwszy wcześniej stolik. W dość sporym lokalu byliśmy tego wieczora my, para emerytów i jeden samotny pan koło 50. Ale stolik opłacało się zamówić, bo widok mieliśmy najlepszy z możliwych. Ja uraczyłam się ostrygami zapiekanymi pod beszamelem i mulami w sosie winno czosnkowym, a M. zjadł bruschettę i steka w towarzystwie frytek i sałatki. Na deser sernik i mus plus miejscowe wino. Wytoczyliśmy się w sam raz, żeby zdąrzyć na pasterkę, która zaczynała się o 21.
Kościółek malutki, skromny, drewniany z ostrym szpikulcem graniastosłupa - świetlika. Ludzie zbierali się powoli, miejscowa podstarzała grupa muzyczna stroiła instrumenty, a młodzież rozdawała ulotki z porządkiem mszy i tekstami kolęd. Na początku na ołtarz wyszła pani, która przedstawiła się jako Kristen i poprosiła wszystkich, żeby przywitali się z sąsiadami i życzyli sobie nawzajem Wesołych Świąt. Bardzo to było przyjemne i w pewien specyficzny sposób dało mi poczucie bycia częścią wspólnoty. Staruszek ksiądz odprawiał nabożeństwo zwięźle, kazanie trwało góra 5 minut, zbieranie na tacę polegało na przekazywaniu sobie koszyczków przez wiernych, a na koniec Kristen rozdała wszystkim cukierki. Katolicyzm w wersji australijskiej wydał mi się przyjemny i zachęcający.
A teraz kilka fotek z raju na ziemi, gdzie spędziliśmy imieniny Adama i Ewy;))) Wszystkim Ewom i Adamom spóźnione serdeczne Wszystkiego Najlepszego!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz