Długo nie pisałam z braku natchnienia i wolnego czasu, ale już nadrabiam. Dziś będą dwa wpisy zgoła odmienne, jeden jako wspomnienie naszej rowerowej wyprawy i spokojnej australijskiej wsi, drugi miejski i motoryzacyjny.
Wielka Droga Alpejska, wzdłuż której pomykaliśmy na dwóch kółkach, ciągnie się przez malowniczą, rolniczą dolinę. Krajobrazy swojskie, pola chmielowe niczym z sandomierszczyzny, w oddali łagodne wzgórza porośnięte lasem sosnowo-eukaliptusowym, pastwiska z byczkami i czarnymi krowami, raz jedynie udało nam się wypatrzyć coś bardziej łaciatego. Winnice rodem prawie z Toskanii, z przyjemnymi restauracyjkami i tarasami widokowymi. Same zabudowania wiejskie typowo australijskie - tzn z blachy falistej, przeważnie pozbijane byle jak, dachy dwuspadowe, gdyż okolica o dziwo narażona na zimowe opady śniegu. Przypuszczam, że w Queensland byłoby nieco inaczej - blacha falista obowiązkowa, ale za to całość na palach, a dach płaski. No ale tu było dosyć urokliwie i chwilami przypominało szwajcarsko-słoweński minimalizm wwychodzący z tradycyjnych szop i suszarni.
Nie ma charakterystycznych dla Polski wsi liniowych, ciągnących się wzdłuż dróg krajowych z pędzącymi tirami, gdzie dzieciaki na rowerach wpadają pod koła. Są pojedyncze, raczej samotnicze zabudowania, ewentualnie skupione w małych grupach oraz urokliwe, małe miasteczka, z własnymi festiwalami, kilkoma knajpkami, sklepem z alko i stacją benzynową. Na naszej trasie wszystkie te miasteczka miały swoje kempingi, raz lepiej, raz gorzej zaopatrzone. ale na przykład niewielkie Myrtleford (3200 mieszkańców) posiadało własny basen o wymiarach olimpijskich i zestaw kortów tenisowych! Może i jest to zrozumiałe dla miasteczka, które znajduje się na trasie turystycznej, ale to nie było miejsce na miarę naszej Krynicy czy Rabki, pensjonatów i hoteli sztuk zero, tylko ten nasz jeden kemping! W zasadzie wielka dziura;)
Zresztą sami zobaczcie na zdjęciach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz