Ale po kolei. Był to nasz ostatni dzień na Tasmanii i po kolejnym obfitym śniadaniu pożegnaliśmy się z naszymi gospodarzami i spaczkowani udaliśmy się w kierunku Muzeum, by zawitać do niego przed 10. Udało się dzięki temu uniknąć tłumów zwiedzających, choć jak opuszczaliśmy budynek 3 godziny później, ludzi było już pełno. Muzeum zaprojektowało biuro z Melbourne, Fender Katsadilis i jest to bardzo udana realizacja tych architektów. Na ogół nie jestem zachwycona ich projektami, wszystko dosyć krzykliwe i za bardzo dynamiczne jak dla mnie, pałowanie się trójkątami i wielkimi bryłami zupełnie jak Lyons, ale tym razem zmuszeni przez okoliczności przyrody zeszli do parteru, a nawet głębiej....
Ze względu na ochronę krajobrazu i fiordowej delikatności projektanci zostali zmuszeni do schowania 80% budynku pod ziemię... I to nie byle jaką ziemię, tylko pod skały. Zwiedzanie tego muzeum przypomina wręcz mistyczne przeżycie - startujemy schodząc od parkingów po delikatnym zboczu do lustrzanego wejścia. Na poziomie tego obniżonego już parteru dostajemy ipoda i słuchawki, po czy zjeżdżamy windą 3 poziomy pod ziemię, względnie schodzimy po spiralnych schodach, by potem mozolnie wspinać się ku światłu.
Cała kolekcja jest własnością Dave'a i w sumie obrazuje jego gust i zainteresowania. Jest to mieszanka bardzo smaczna, choć dla niektórych może być ciężkostrawna - sztuka współczesna miesza się bowiem ze starożytnością i sztuką prymitywną. Nie brakuje tu dzieł wybitnych czy po prostu estetycznie powalających na łopatki, ale jak to bywa ze sztuką współczesną sporo dzieł walczących, kontrowersyjnych czy wręcz odrzucających. Kilkoma byliśmy zachwyceni - po pierwsze zdygitalizowaną fontanną, której zdjęcia za chwile. Po drugie kilkoma obrazami, po trzecie bryzgającym rowerem i śmietnikami z pianą. Nie wszystko miało dla nas sens i było proste w odbiorze. Wystawa czasowa mówiła o kondycji człowieka i jego stosunku do ciała. Były elementy szamanizmu, okładania nagich ludzi świeżo ubitymi tuszami bydlęcymi, z akcentów wschodnioeuropejskich Oleg Kulik... Na mnie duże wrażenie zrobiła sala z batikami z wysp Pacyfiku, w której całość dopełniała egipska mumia i figurka Giacomettiego. To zestawienie było tak pyszne, że ciężko było tę salę opuścić!
Muzeum jest piękne w swojej złożoności i bodźcach, które dostawcza zmysłom. Dosłownie nie wiadomo co czai się za rogiem, zarówno w warstwie wizualnej, słuchowej jak i zapachowej. Spędziliśmy w nim 3 godziny i pod koniec musieliśmy się spieszyć, by zdążyć zjeść lunch przed podróżą do domu. Tapasy plus wino dopełnione jazzem na żywo na głównym tarasie muzeum dopełniły całości. Jeżeli wybierzecie się na Tasmanię, MONA jest punktem obowiązkowym wycieczki!!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz